YUSUF AVCU

Bir yara açılır uzak bir tende, Yaranın izi niye kalır bende? Bir can öldü diye selâ verirler, Her ölene mezar mı var gönlümde? Saymazlar, acı madem bunun diye, Sarmazlar, yara zaten onun diye. Merhamet günah mı, suç mu insanlık? Sormazlar, “Suçu nedir kulun?” diye. Derler ki güya insan olamadım, Onlar tuzak kurdu, ben kuramadım. Şeytanla ortak oldular günahta, Derdime ortak tek dost bulamadım. Kim dost, kim hain, kim katil, kim kaçak? Sırtımda dostun sapladığı bıçak. Çıkartamadım, kan oldu ellerim, Sebep benmişim, öyle diyor alçak. İnsan mıdır haram yiyip doymayan? İnsan mı zalime gönül koymayan? Aklım savaşta, kalbimde yangın var, İnsan mıdır derde derman olmayan? Kırk dere geçtim, yıkandım kırk kere, İnsanlığı düşürmedim hiç yere. Ne çilemi gördünüz, ne sabrımı, Oysa ben, ne güller ektim her yere. Sessiz çığlığım korkuttu mu sizi? Bittik, tükendik mi sandınız bizi? Çatladı aynalar, kırıldı kalpler, İçimdeki mezara gömdüm sizi.   Cehennemin en dibi olan Siccin, Zulüm anı tarafsız...