ÇATLAK AYNA

“Aynada benliğini arayan, tohum gibi çatlayarak vuslata ulaşan bir yolcu…”

Bir avuç dua,

İki damla gözyaşı,

Bir de çatlak bir ayna

Ardı karanlık, önü buğulu, üstü çatlak

Sen baktığın için parlak

Bakışlarında sakla hayatın manası

Gölgen yansıyor aynama

Aynamdasın, biliyorum

Ne beni, ne seni buldum ey Yar!

Aynama sen bakmadın mı?

Bir çocuk gibi ağlıyorum çaresiz.

Toprağın sadece üstünü görüyorum.

Göğün yüceleri uzak bana.

Hayranım sınırları yok edişine.

Kalbimi sıkıştıran ilhamlarına, sınavlarına

Güçsüzüm ama acılarına talibim

Senin kıyısızlığına talibim, senin dalgalarına

Korkayım mı, seveyim mi bilemiyorum

Kendinden kurtulmak mı, kendini bulmak mı?

İsimlerine yölge olup sen olmak mı?

Seni bulmak mı, yok olmak mı?

Senden başka isteğim yok ki benim

Neyi senin kadar istedim ki ben?

Bir bakışla çatlattın aynamı

Aşk ateşine beni sen atmadın mı?

Eşiğine geldim, ilk adımla, ilk solukta

Zihnim zehirli, aklımın sınırları sarhoş

Gelgitler yaşıyorum, tufan var ruhumda

Kuşattı varlığın, eridi benliğim

Bir çatlak var, varlıkla yokluk arasında.

Emanetin sahipsiz mi yoksa?

Aynamda ben mi diyorum hâlâ?

Yanıyorum bir kandil gibi

Aşkınla beni sen yakmadın mı?

Kaldım ayağa, bıraktım yüklerimi

Terk ediyorum bedenimi, eklerimi

Kavruluyorum kendi yokluğumda

Yok oluyorum senin varlığında

Bazen şaşırıp ben diyorum,

Benlik ateşimi sen yakmadın mı?

Seni görüyor, seni duyup, seni istiyorum

Sana bakıp, seni soluyor, Sen de yok oluyorum

Seni hatırlayıp, seni unutuyorum

Senden ayrılıp, sana dönüyorum

Senden çıkıp, sana geliyor,

Senden kaçıp, sana koşuyorum

Bir hiçim yokum ben, sade Sen varsın.

Çıkıyorum dağlara, bakıyorum göklere

Dalıyorum tefekkür denizlerine

Senin hükmünde olmayan ne var?

Yıldızları da sen yakmadın mı?

Zerre bile değilim şu alemde,

Bulutlar gibiyim, kaybettim kendimi,

Sarhoş değilim ama çıldırtma beni,

Terk ettim aklımı, kaybettim irademi,

Çaresizliğin tadından unuttum acılarımı

Ben sendenim, sen de benimlesin değil mi?

Biraz hüzün, azıcık ıstırap, az daha acı

Bitiyor çilem, sana geliyorum

Mahzun bir gönülden başka neyim var?

Kırık gönüldesin, gönüllerdesin biliyorum

Aşkınla yanıyorum ey Yar.

Aynamı sen çatlatmadın mı?

Senden seni istiyorum sevgili

Gördüğüm hâlde göremiyorum seni

Duyduğum hâlde duyamıyorum

Canım acıyor, ne bitiyor acı

Ne huzur geliyor, ne mutluluk

Kafam cadı kazanı, dil yorgun, sükût hayal

Laflar boş, harfler zavallı, kelimeler çaresiz

Sebep sensin, sendedir ilacı

Dilersen mutluluk, dilersen acı

Dert senden, derman senden

Neydi ki bu hayatın amacı?

Senin bakışlarını arıyor bakışlarım

Kalbime bir bakış atmadın mı?

Ya kalbim ferahlıyor, ya daralıyor ruhum

Gönlüme kamçılıyor hüzün ve neşe

Işığa doğru koşuyor düşüncelerim

Kalbimdeki ışıksın, biliyorum

Varlığında yok oldum, düştüm ateşe

Seni bulmak istiyorum yokluğunda

Bir gördüm, bir kaybettim seni

Sana bakar gibi bakıyorum aynaya

Seni bulmayı senden diliyorum

Dilek kutumu Sen açmadın mı?

Çok cilveli bu aynalar çok

Seni benim kalbime mi vuruyor?

Beni senin kıyılarına mı?

Beni kendinle mi gizledin ey Yar?

Yoksa seni ben’le mi?

Perdenin aralığından bakmadın mı?

Kalbim perişan, sözlerim dağınık

Yağmur yağdır gözlerime, bağışla beni!

Çözüyorum içimdeki düğümleri

At aşk denizlerine, yıka beni!

Seni buluyorum varınca secdeye

Alnımdan öpüyor toprak beni

Nurdan bir daire olmuş, dönüyor kalbim

Bir isminden diğer ismine doğru 

Açılıyor perdeler görüyorum seni

Rahmetinin esenliğine erdir, sev beni!

Dışım Kâbe’ye dönse de, sensin içimdeki kıblem

Varlığımda yokluğumu gördüm, yokluğumda seni

Ne zaman bitip tükensem,

Sen yeni kapılar açmadın mı?

Baktığın yere bakıyorum.

Koca bir deniz var kalbimde ama su yok!

Nefes yok, beden yok, dil yok, kelime yok!

Boşluktayım; hava yok, yokluk da yok!

Bırakıyorum kendimi hiçlik denizine

Bir hiçim artık, sonsuz bir hiç

Sen her yerdesin, hiçlikte öldüm ben

Nurun yaktı beni, kalbimde belirdin Sen

Her yer Sen artık, her şey Sen

Var olan sensin, yok olan ben

Gönlümdesin, kırık gönlümün tek sahibi

Harabe gönlümü, saray yapmadın mı?

Bu kulunu Sen yaratmadın mı?

Yusuf Avcu, Çatlak Ayna

“Aynada benliğini arayan, tohum gibi çatlayarak vuslata ulaşan bir yolcu…”

Her insan bir aynaya bakar. Ama herkes aynada kendini görmez. Kimi yalnızca yansımasını görür, kimi arkasındaki karanlığı…

Ben aynaya baktım, çatlağımı gördüm. İçimdeki nurdan tohumu ve taşıdığı sırrı gördüm. Çatlayıp kırıldım. Parçalandım. Paramparça oldum. Ama o çatlaklardan nur sızdı. 

Ve yürüdüm… Yürüdüm…

Sonundaki vuslata kadar.